Al vroeg in de ochtend rijden Merel en ik de A2 af richting Den Bosch. Vandaag staat het Kennis en Participatiefestival op het programma dat georganiseerd wordt door het UWV en GGZ Nederland. Het belooft een spannende dag te worden want ons filmpje “De kracht van betaald werk” opent dit congres waar zo’n 800 professionals bij aanwezig zullen zijn én Tamara van Ark en Paul Blokhuis, staatssecretarissen van SZW en VWS.
Als we de grote hal van het congrescentrum binnen lopen, gaan we eerst op zoek naar onze cameraman Pieter. Naast het openingsfilmpje maken we ook de sfeerimpressie van het festival. Dat betekent eerst een paar uur filmen en dan als een haas er een mooi filmpje van maken dat tijdens de afsluiting van het congres vertoond kan worden. Gelukkig maakt Pieter naast zijn camerawerk voor televisie regelmatig dit soort filmpjes en lijkt hij totaal ontspannen zijn werk te doen.
Bij ons begint de spanning op te lopen. We zien de stoelen klaar staan en een groot scherm van 8 bij 4 meter waarop zo dadelijk ons werk te zien zal zijn. Gelukkig hoeven we niet zelf voor de techniek te zorgen, daar is een technische ploeg voor aanwezig. Toch zijn we een tikkie gespannen…is ons filmpje inderdaad de mooie en indringende opening waar we op hopen? We waren het immers zelf die onze opdrachtgevers van het UWV adviseerden om direct de echte hoofdpersonen van dit congres aan het woord te laten. Oftewel de mensen met een psychische kwetsbaarheid die dankzij bemiddeling van zowel professionals van het UWV als het GGZ werk vinden en wiens leven daardoor ingrijpend verandert. De professionals die vandaag in de zaal zitten, praten vaak over mensen met een psychische kwetsbaarheid die op zoek zijn naar passend werk, maar niet altijd met. En juist voor deze professionals is het goed om een persoon te leren kennen die dankzij hun inspanningen een baan heeft gevonden en daarmee een nieuw leven heeft gekregen. Om daarmee hun werk letterlijk een gezicht te geven.
En dan is het moment daar. De laatste binnenkomers zoeken een plekje in de donkere zaal. Er wordt nog wat gepraat en geschoven, maar dan start de muziek en zien we het eerste super close shot van het oog van de 28 jarige Yentl. Yentl maakt haar ogen op en is prachtig én kwetsbaar in beeld. De mensen in de zaal zijn gestopt met praten en kijken en luisteren naar het verhaal van Yentl die op een mooie, rustige en vooral eerlijke manier vertelt over haar leven met autisme. Ze vertelt dat ze zich nog maar kort geleden heel slecht voelde en alleen nog maar dood wilde. Maar dat ze dankzij haar administratieve werk in een fietsenstalling de zin in het leven terug heeft gevonden.
Het is best bijzonder om ons werk op zo’n groot scherm te zien, dat gebeurt niet vaak. Echt heel ontspannen kunnen we er niet naar kijken, want gek genoeg blijkt het spannender om in deze zaal met 800 mensen naar eigen werk te kijken, dan om thuis op de bank naar een televisieprogramma te kijken waar we aan hebben meegewerkt en waar honderdduizenden mensen tegelijk naar kijken. Maar gelukkig komt er een groot applaus als het verhaal van Yentl is afgelopen en de rest van de dag wordt door verschillende sprekers aan het filmpje gerefereerd. Het lijkt wel alsof iedereen Yentl persoonlijk kent en trots is op haar resultaat.
En wij? Wij zijn opgelucht dat de techniek ons niet in de steek heeft gelaten en vooral heel trots op Yentl die zo open en eerlijk haar verhaal aan ons heeft verteld en daarmee op een hele persoonlijke en indringende manier dit congres heeft geopend. Wat een mooie start van de dag!
